In gesprek met Roan

Verhalen

In gesprek met Roan

Deel dit artikel

Door het samengaan met Nieuw Amstelrade komen er veel cliënten met niet- aangeboren hersenletsel of een lichamelijke beperking bij Ons Tweede Thuis. Roan bijvoorbeeld. Hij heeft veel verzorging en ondersteuning nodig. De mensen rondom hem zijn dus belangrijk, maar hij is ook een niet te missen factor in het leven van anderen. En… hoe heeft hij de coronatijd doorgemaakt?

Wie zijn er belangrijk voor jou?

Mijn ouders

Ze zijn er echt voor mij. Ze doen boodschappen, we eten regelmatig samen en dan blijven ze lekker lang. Shoppen doe ik met mijn moeder en mijn zus. We bezoeken ook veel musea en exposities. Ik ga daar graag naar toe. Als het weer kan naar Bernini, je weet wel, de Italiaanse beeldhouwer van dat Medusahoofd. Je merkt dat niet alle musea en andere culturele instellingen even goed bereikbaar zijn. Jammer als je rolstoelgebonden bent zoals ik.

Mijn vrienden

Vrienden zijn belangrijk voor mij. Ik ga regelmatig op stap met stichting De Zonnebloem. Naar concerten, musea, de dierentuin. Het is een leuke manier om mensen te ontmoeten en nieuwe vrienden te maken. Het liefst ga ik naar muziekfestivals. Laatst met vriendin Monica naar ‘Dance Valley’. Ondanks dat ik in een rolstoel zit, ben ik niet bang voor grote mensenmassa’s. Er hangt zo’n fijne sfeer. Ik voel dat echt als verbroedering. Jij, ik en 60.000 anderen.
Mijn verzorgers
Ik moet verzorgd worden, daar kom ik niet onderuit. Het is een intiem proces waar mensen echt dicht bij je komen. Ik vind het belangrijk dat het open mensen zijn en dat het gezellig is. Dat ze snel en vakkundig handelen en zich bewust zijn van mijn persoonlijke behoeftes. En die mensen zijn er! Een daarvan is een tijdje niet aan het werk. Ze stuurde me net een kaartje: ‘geniet nog maar even van je rust want voor je het weet ben ik weer terug’, ha ha.

Voor wie ben jij belangrijk?

Ik denk voor de mensen die dicht bij me staan. Mijn vader en moeder natuurlijk, maar ook Monica. Toen ik met haar op dat festival was, gingen we volledig uit ons dak op de muziek. Het maakte me allemaal niet meer uit wat mensen ervan vonden. We waren daar echt samen.

Wat is er belangrijk voor jou?

Dat was mijn coming-out. Het was best moeilijk om voor mijn homoseksualiteit uit te komen. Noem het maar angst voor het onbekende, wat gaan mensen nu weer van me vinden. Dat bleek niet nodig te zijn. Toen ik het aan mijn moeder vertelde, zei ze dat ze het eigenlijk al wist. Mijn vrienden vonden het gewoon oké en positief dat ik het niet voor me hield, maar er juist mee naar buiten kwam. Voor mij was het echt fijn om mijn gevoelens te kunnen delen. En de liefde… dat wil ik natuurlijk graag, maar dat laat zich niet dwingen.

Corona

Een vervelende periode. Ik was bang om ziek te worden en ik verveelde me. Weinig bezoek en geen dagbesteding. De angst verdween gaandeweg. Ik besefte dat je er toch niets aan kan doen. De eenzaamheid werd doorbroken door mijn ouders die de boodschappen kwamen brengen en bijvoorbeeld door de medewerkers van de dagbesteding. Zij kwamen helpen met opstaan en wassen. Bekende gezichten, echt gezellig!