Met coronabesmetting thuis

Maaike werkt op Groenhof en is een van de collega’s die een coronabesmetting opliep.
Ze vertelt over de ziekte en wat het voor consequenties had voor haar gezin en haar werk.

De dag voor de verhuizing

“Het was in het begin van de coronacrisis. Ik had bijna vakantie. Verhuisvakantie, dat wel. Kasten uitruimen, dozen inpakken, schoonmaken. Ook nog even de onderkant van de boot geschuurd en in de verf gezet. Buffelen dus…het is niet voor niets dat mensen niet al te veel verhuizen in hun leven. De dag voor de verhuizing voelde ik me niet zo lekker. Verkouden, spierpijn en daarna koorts, shit! Ik belde mijn man, die zei: ‘Nee niet nu hè’, maar het was wel degelijk raak: corona!

Risicogroep

En dan lig je opeens in bed. De hele dag hoor je nieuws met vrij verontrustende berichten. Voordat je er erg in hebt, zit je in een risicogroep, met alle sombere perspectieven die daarbij horen. Mijn man was bezorgd, de kinderen wilden geen knuffel meer geven en ik zat verplicht in quarantaine terwijl het buiten steeds mooier weer werd. Net toen ik dacht dat het wat beter ging, kreeg ik diezelfde middag opnieuw koorts. Pas na drie weken kon ik weer aan het werk.

Het is niet zomaar over

Ik ben vrij nuchter van aard en ik zie het als een afgeronde periode. Maar ik moet toegeven dat ik op een bepaald moment aan de keukentafel zat en het huilen me nader dan het lachen stond. Je kan echt niks en bent het ziek zijn zat. Moe, hoesten en toch die angst dat het misschien doorzet naar je longen en dat je naar het ziekenhuis moet. Uiteindelijk viel het bij mij mee en ik ben blij dat ik er relatief snel van hersteld ben. Maar dat is niet bij iedereen zo. Je kan het maar beter niet krijgen.

Geen nabijheid

Terug op mijn werk merkte ik dat er in de tussentijd veel was gebeurd. Ik werk met mensen met een lichte verstandelijke beperking en die vonden het niet makkelijk om zich te voegen naar alle regels. Normaal los je veel op met nabijheid, een arm om de schouder of een knuffel. Nu mocht dat allemaal niet meer.

We konden sommige bewoners niet meer de zorg leveren die we gewend waren.

Licht aan de horizon?

Daarnaast waren wij als begeleiders de brengers van het slechte nieuws voor onze bewoners. Niet naar je ouders, niet naar het dagcentrum, niet op stap. Hun wereld werd kleiner en kleiner en dat bracht steeds meer frustratie met zich mee. Begrijpelijk, maar je werk krijgt er wel een hele lastige dimensie bij. Mensen willen toch weten wanneer er versoepelingen zijn en daar konden we niet altijd meteen een antwoord op geven. We keken met de bewoners, die wilden, naar de persconferenties van Rutte. We legden uit wat er werd gezegd. Daarna wachtten we dan de updates van het coronateam af en lazen de blogs van Roel om te zien of er alweer wat licht aan de horizon was.

Puzzelrage

Het was overigens niet allemaal negatief. Als je de hele dag voornamelijk binnen bent, ga je nieuwe dingen bedenken. Sommige bewoners begonnen meer taken te doen in het huishouden en namen deze ook echt serieus. We hadden als begeleiding overdag meer tijd voor activiteiten met de bewoners, omdat er nu altijd iemand op de groep was. Puzzelen bijvoorbeeld. Nooit mee bezig geweest, maar nu een rage die voorlopig niet over is. Er was echt meer gezamenlijkheid en gezelligheid op de groep.

Wij kunnen dit

Wat me enorm heeft geïnspireerd en wat ik echt meeneem uit deze crisis is de werkkracht en flexibiliteit van ons hele team. Er waren best wel mensen ziek en dat werd allemaal opgevangen door mijn collega’s, zowel collega’s van Groenhof zelf als van buiten Groenhof. Iedereen heeft snoeihard gewerkt. Wisselen en opvangen van diensten ging vloeiend. We konden echt op elkaar bouwen. Als er onverhoopt weer een uitbraak komt, dan weten we: wij kunnen dit!”