Spelenderwijs leren. Wollewei

Geen kind is hetzelfde en de begeleiders bij De Wollewei zien de kinderen dan ook vooral als individu. Dat vergt creativiteit en dat maakt het werk juist erg boeiend. Want hoe kun je elk kind in de eigen ontwikkeling stimuleren? Wat kan een kind, wat kan het aan, welke hulpmiddelen zijn er? Mariska Nieuwenhuis en Nikki Buiting werken in heel verschillende groepen. Zij vertellen vol passie over hún kinderen.

Met je elleboog muziek maken, dat kan Aysan zelf. Haar begeleider Mariska legt het muziekkussen zo neer dat Aysan er met haar elleboog bij kan. Het is misschien heel klein maar zo kan zij wel zelf kiezen of zij muziek wil horen of niet. Met een mooi woord ‘zelfbepaling’.

Die zelfbepaling, zelf keuzes maken, is een belangrijk onderdeel van de begeleiding bij de Pinksterbloem, een groep voor kinderen met een ernstige meervoudige beperking.

Nikki werkt bij de Ster, een heel andere groep, in de Van Voorthuijsenschool, een school voor speciaal onderwijs.

Bij de Pinksterbloem

Mariska: “Bij de Pinksterbloem kijken we naar een paar dingen. Wat kan een kind fysiek aan? Als een kind slechtziend is, stimuleren we juist het gehoor of de tast. We kijken naar de omgeving: hoeveel prikkels kan een kind aan, welke hulpmiddelen kunnen ondersteunen. Bijvoorbeeld een statafel of een loopwagen. En naar voorspelbaarheid. Bij onze kinderen is het zo dat alles hen overkomt. Dan is het belangrijk om te zorgen dat zij weten wat er gaat komen.

Zelf keuzes maken

We stimuleren dat kinderen zelf keuzes kunnen maken, hoe klein ook. Zo werken we met BIM, beleven in muziek. Kinderen kiezen een voorwerp, bijvoorbeeld een roze plumeau of zachte gele bal. Bij dit voorwerp hoort een bepaald muziekstuk. Dus je pakt de bal en dan hoor je dat muziekstuk. Dat geeft herkenning en kinderen kunnen zo zelf kiezen welk muziekstuk zij horen.

Omdat wij de bal bijvoorbeeld over hun armen laten rollen of met de plumeau kriebelen, stimuleren we ook het voelen.”

Bij de Ster

Nikki: “De Ster is weer een heel andere groep. Wij zitten in een school, in een klaslokaal. Drie dagen in de week is er een leerkracht aanwezig. Ook hier kijken we natuurlijk naar wat de kinderen aankunnen. We stimuleren taal door steeds alles te benoemen en via totale communicatie, dus ook met gebaren, foto’s, picto’s. Het is spelenderwijs leren met vrij spel, lesjes, werkjes doen. Sommige kinderen stromen door naar het speciaal onderwijs, andere blijven bij de Ster en soms gaat een kind naar een andere groep in De Wollewei zelf. Naast de Ster is er ook de groep Jupiter, voor kinderen van 12-18 jaar.

Wat hebben ouders nodig?

Geen kind is hetzelfde én geen ouder is hetzelfde. Mariska en Nikki kijken dan ook altijd naar wat ouders nodig hebben.

Werken in de driehoek kind-ouder-begeleider betekent samen een plan maken.

“Ouders kennen hun kind het beste. Als ouders wensen hebben, bekijken we wat haalbaar is. We begrijpen het als zij hopen dat hun kind gaat lopen of vast voedsel gaat eten. Dan kijken we waar we kunnen starten. De methode Kleine stapjes helpt ons daarbij. Je kijkt dan wat een kind kan en wat de volgende stap kan zijn. Het kan heel confronterend zijn als je hoort dat je kind een ontwikkelingsleeftijd heeft van vier maanden. Dat is heftig. We proberen eerlijk te zijn én altijd te kijken wat wel haalbaar is. Het is een mooie uitdaging om creatief te blijven.”

Cas vindt de Ster helemaal geweldig

“Cas gaat sinds april naar de Ster, de groep van De Wollewei op de Van Voorthuijsenschool. Hij vindt het helemaal geweldig.

Ik breng Cas altijd zelf en de lijnen met de begeleiding zijn daardoor heel kort.

Cas heeft zich heel goed ontwikkeld bij De Wollewei. Toen hij bij De Wollewei kwam, liep hij moeilijk. Hij struikelde veel en hij praatte niet. Door fysiotherapie en logopedie ging hij met sprongen vooruit. Ik ben zo blij dat ik de stap naar De Wollewei heb gezet. Dat er zo veel mogelijkheden zijn. Nu bij de Ster merk je dat hij zich optrekt aan andere kinderen. Hij is meer en beter gaan praten. Ik heb geen idee hoeveel Cas zich nog kan ontwikkelen maar we proberen er alles uit te halen wat er in zit. Op voorwaarde dat hij blij en gelukkig blijft.”
Brenda, moeder van Cas

Lexi leert op haar eigen manier

“Lexi heeft het heerlijk bij De Wollewei. Lieve juffen, een kleine klas en de aandacht die zij nodig heeft. Ze moet hard werken bij alle therapieën, maar ze kijken goed wat zij aankan. Dat vind ik als moeder erg fijn. Je ziet wat Lexi leuk vindt door goed naar haar te kijken. Even kietelen, een speeltje of een geluidje waardoor zij weet wat er gaat gebeuren. Zij leert op haar eigen manier. Stapje voor stapje, rustig aan. Soms proberen we iets wat niet lukt, zoals een loopstoeltje. Dan nemen we weer een stapje terug. De Bic Mac-knop lukte wel: ze drukt op de knop en dan komt er een geluid of flmpje. Het zou super zijn als zij de leerdoelen behaalt die we afspreken, maar ik wil vooral dat zij blij is en iedere schooldag denkt ‘Gezellig, ik ben weer fijn op de Pinksterbloem’.”
Elke Lotte, moeder van Lexi