En dan zit je samen thuis

‘Geen zielig verhaal maar wel een roep om erkenning’, zo begon Christa Otterski begin mei haar mail aan bestuurder Roel de Bruijn. We laten Christa, en via haar ook andere ouders, graag hier aan het woord. Want we leren hier samen van.
Al 23 jaar bezoekt Jordi, Christa’s zoon van nu 24 jaar, dagbesteding bij Ons Tweede Thuis. Tot op 16 maart de deur letterlijk dicht ging vanwege de maatregelen rond het coronavirus. “Het was een goede beslissing dat het dagcentrum dicht ging, maar voor ons werd het na 16 maart stil. Heel stil. Het was lastig niet te weten hoe lang het zou duren. Het werden elf weken.

Ik merkte hoe kwetsbaar we samen zijn

Kleine initiatieven maakten het verschil

Jordi had alleen mij. Ik probeerde er iets van te maken voor hem. Maar hij miste de bus voor de dagbesteding, de contacten met andere cliënten, de uitdagingen. Hij kwijnde weg en ik stond machteloos. Ik merkte hoe kwetsbaar we zijn, Jordi en ik. Ik zorg alleen voor hem en heb geen vangnet. Gelukkig kwam er na een tijdje twee keer per week iemand die met Jordi ging wandelen. Even een ander gezicht voor hem en even tijd voor mij om wat te werken. Na een paar weken belde het dagcentrum wekelijks even op. Een van de begeleiders had op moederdag een cadeautje voor me neergelegd voor de deur. Op Koningsdag bracht een begeleider een tompouce. Sommige begeleiders hebben zoveel empathisch vermogen, dat is geweldig. Die kleine initiatieven waardeerde ik heel erg, die maakten het verschil.

Steun in de appgroep

Ik had veel steun aan andere ouders in een appgroep. Sommigen konden niet op bezoek bij hun kinderen die bij Ons Tweede Thuis wonen. Anderen zoals ik hadden juist hun kind permanent thuis. Heel andere situaties maar we begrijpen elkaar wel heel goed. Zo waren er zeker goede dingen maar we leken voor de organisatie een vergeten groep, de ouders met volwassen kinderen die niet naar het dagcentrum konden. Op woonlocaties werd er van alles georganiseerd. Hartverwarmend al die leuke filmpjes en foto’s, maar hartverscheurend om te zien hoe Jordi hier thuis vereenzaamde.

Nu zijn we het eerst aan de beurt

Vlak voor Koningsdag kwam er een kaartje: Maak er een leuke dag van ‘met elkaar’. Toen dacht ik: er is hier geen ‘met elkaar’. Alleen Jordi en ik. Ik trok de stoute schoenen aan en mailde Roel. Ik verwachtte geen oplossing maar wilde zeggen ‘wij zijn er ook nog’. Ik dacht ‘hij neemt het gewoon voor kennisgeving aan’, maar ik kreeg een lange mail terug. Die betrokkenheid die hij toonde, waardeerde ik zeer. Nu het dagcentrum weer open gaat, zijn cliënten zoals Jordi het eerst aan de beurt. Daar ben ik erg blij mee. Ik bracht hem de eerste keer en hij zag me direct al niet meer staan. Hij ging gelijk zijn gang, herkende de begeleiders en was weer thuis.”