In gesprek met Hermine

Zo ben je bezig met nieuwe toekomstplannen en zo ben je opeens al je zelfstandigheid kwijt. Hermine Versluys kreeg tien jaar geleden een herseninfarct. Wat verloor zij vooral op dat moment en wat bouwde zij in die tien jaar weer op?
Er lag een nieuwe toekomst voor Hermine met nieuwe plannen. Zij was vanwege hartproblemen afgekeurd als verpleegkundige. Veel tijd om opnieuw in te vullen, zeker toen met het overlijden van haar moeder haar taak als mantelzorger ophield. De nieuwe plannen? In ieder geval voorlezen bij een peuterspeelzaal. Toen kwam het herseninfarct.

Heel boos

“Ik was eerst vooral heel boos. Al mijn vrijheid en mijn zelfstandigheid was ik in één klap kwijt. Ik wist natuurlijk ook niet hoe het zou gaan lopen. Hoe lang het herstel zou duren en hoe ik zou herstellen. Dat herstel begon na een week ziekenhuis in revalidatiecentrum Reade. Van acht tot vijf aan de slag met revalideren. Negen maanden was ik daar. De laatste maand in een ‘proefwoning’ om te kijken wat ik nog zelfstandig kon. Daarna kon ik bij locatie Berkenstede gaan wonen. Nou, ik heb hier een heerlijk zonnig huisje. Ik regel zelf mijn maaltijden. Ik haal ze gewoon in de supermarkt, gaat prima. Ik krijg de zorg die ik nodig heb: bij douchen, aan- en uitkleden en bij het huishouden.

Van hulpeloos naar weer meer zelfstandig

Die boosheid verdween wel hoor, met hulp van therapeuten en mensen van de kerk. Ik moest omschakelen: ik was altijd hulpverlener geweest en moest nu hulp vragen. Bij alles, in het begin. Ik voelde me behoorlijk hulpeloos. Dat is wat ik vooral verloor met het herseninfarct: mijn zelfstandigheid. In die tien jaar heb ik die voor een groot gedeelte wel weer teruggekregen. In mijn woning en door mijn scootmobiel. Maar ik kan niet zomaar naar iemand toe. In de buurt kan ik op mijn scootmobiel op pad maar verder ben ik afhankelijk van vervoer. Ik ben ook veel sociale contacten kwijtgeraakt. Dat blijft lastig: mijn netwerk is klein geworden.

Eerlijk gezegd ben ik ook wel een beetje een einzelgänger, maar ik zou graag mijn netwerk uitbreiden. Gelukkig heb ik nog familie.

Senior-instromer

Toen ik bij Berkenstede kwam wonen en ze merkten dat ik goed kon praten, ben ik gelijk gevraagd voor de cliëntenraad. Mijn achtergrond als verpleegkundige kwam daar ook goed van pas. Ik heb altijd veel in besturen gezeten dus dat ligt me wel. Nu ben ik voorzitter. Ik was altijd gewend om in opdracht te werken en hier werd eigen initiatief gevraagd. Daar heb ik veel van geleerd.
Overdag ga ik naar activiteitencentra Albatros en Vrankendijke. Muziek, zingen, koken.

Vrankendijke heeft een kringloopwinkel. Ik rubriceer daar alle boeken die binnenkomen. Het geeft me iets zinnigs om te doen en ik vind de contacten met mensen erg leuk. Zo heb ik in die tien jaar gemerkt dat ik heel veel dingen wél kan. Ik heb nu zelfs een smartphone. Ik ben een senior-instromer met de smartphone, zei een begeleider.

Corona

Die tijd met corona en al die maatregelen… Eerst was het wel goed om thuis te blijven maar daarna ging ik me vervelen. Er werd een bewoner ziek waardoor niemand naar buiten mocht. Dat vond ik lastig: niet naar buiten kunnen en geen bezoek krijgen. Ik ben graag buiten. Hier in de buurt is een mooi parkje waar ik met de scootmobiel heen kan en lekker in de zon kan zitten. Gelukkig was het de laatste maanden steeds mooi weer en kon ik met bezoek buiten zitten. En gelukkig ben ik niet ziek geworden.

Kritisch volgen

Nu horen we bij Ons Tweede Thuis. Daar hebben we in de cliëntenraad natuurlijk uitgebreid over gesproken. Het was wel spannend. Eerst dachten we ‘wat is dit’, maar we hoorden van diverse kanten goede berichten over Ons Tweede Thuis. Het blijft spannend want we moeten afwachten hoe ze alles gaan samenbreien. Dat geldt voor mij persoonlijk en voor de cliëntenraad. Ik ga het kritisch volgen.”
Er is een nieuwe Centrale Cliëntenraad in oprichting voor de groep mensen met niet-aangeboren hersenletstel en lichamelijk beperking.